Νύφες

 

[Baghead, Sugar: δύο, τουλάχιστον, τα κρατούμενα]

Λίγο πριν ο διαιτητής σφυρίξει το 90′ στο Sundance 08 ιδού τι φαίνεται ότι θα απομείνει να μας απασχολεί για τους επόμενους μήνες-για παραπάνω δεν παίρνω όρκο. Λοιπόν όπως όλα δείχνουν η ταινία του φεστιβάλ λέγεται Ballast και την υπογράφει ο πρωτοεμφανιζόμενος Lance Hammer και οδεύει (ίσως αυτό να γίνεται πρώτη φορά) για το διαγωνιστικό του Βερολίνου.  Μας φτάνει που διαβάζουμε για επιρροές από το σινεμά των αδερφών Dardenne. Από κοντά το Sugar των Ryan Fleck και Anna Boden  επιβεβαιώνει, λένε όλοι, ότι έχουμε ένα ντουέτο που θα γράψει ιστορία στο αμερικανικό σινεμά. Ιδιαίτερη χαρά μας που το Baghead των Mark και Jay Duplass αγοράστηκε για εξαψήφιο νούμερο από τη Sony. Και ας γράφει ο Λουκάς στο ΣΙΝΕΜΑ ότι το «μοντέλο κινηματογραφικής ανυπαρξίας» (sic) και ντεμπούτο τους Puffy Chair κατάφερε και πέρασε στο «διαγωνιστικό της συμπρωτεύουσας». Σε εμάς παίχτηκε και τιμή μας και καμάρι μας (τώρα που το σκέφτομαι οι «φίλοι» μπορεί και να μας λένε «Ημέρες Ανυπαρξίας»). Πάμε παρακάτω, ή μάλλον όχι. Υπάρχουν δύο ακόμη τίτλοι που δεν τους λέμε γιατί τους φυλάμε για εμάς. Αντε να σημειώσουμε όμως και το low budget θρίλερ Timecrimes του Nacho Vigalombo που πάει, λένε, ήδη για ριμέικ. Όσο για τα ντοκιμαντέρ είχαν και πάλι τη μερίδα του λέοντος και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και δεν είναι τυχαίο που ο χορός των πωλήσεων άνοιξε με το Roman Polanski: Wanted and Desired. Κατά τα άλλα το κάποτε ρηξικέλευθο φεστιβάλ πληρώνει την επένδυσή του στο hype με μια από τις πιο μέτριες χρονιές του και κυρίως χωρίς κανένα τίτλο ή δημιουργό να κερδίζει τα εύσημα του next best thing από τους πεινασμένους αγοραστές.

Υ.Γ Και επειδή θα ψάχνεστε για τον τίτλο του post, να αποκαλύψουμε ότι πρόκειται για ξεδιάντροπη -πλην έμμεση- προώθηση του σχήματος της Νατάσας, The Berlin Brides που μπορείτε να ακούσετε στο www.myspace.com/berlinbrides και το Νοέμβριο (καλά να είμαστε) στο φεστιβάλ. Άντε και στα δικά μας!

(Λ.Α)

Εγκυμοσύνη

 

[Juno: η αγαπημένη μου εποχή (γλυκά δεκάξι)…] 

Όσοι λένε ότι ο Ιανουάριος είναι ο χειρότερος μήνας της χρονιάς δεν μπορούν να με βρουν παρά απόλυτα σύμφωνο. Μαύρη κατάρα, ανία βαρεμάρα όπως λένε ξέρετε ποια. Και ενώ και εγώ άλλα πράγματα έπρεπε να γράφω (ε, Δημήτρη;) το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ανασκόπηση της χρονιάς για την Αμερική. Κοίτα να δεις… Ήταν μια ασυνήθιστη χρονιά η περσινή. Δεν θυμάμαι εδώ και χρόνια να βγήκαν τόσο πολλές «σοβαρές» ταινίες μέσα από τα στούντιο. Και ειδικά μετά από ένα καλοκαίρι πήχτρα στα sequel. Ίσως βέβαια και ακριβώς γι αυτό το λόγο. Ίσως πάλι γιατί λένε ότι πλέον έχουν πέσει στα στούντιο πολλές επενδύσεις από ιδωτικά κεφάλαια που αναζητούν γρήγορες αποδόσεις. Και όπως και να το κάνουμε το Juno κοστίζει λίγα και φέρνει πίσω πολλαπλάσια μεγιστοποιώντας την επένδυση. Μπορεί πάλι να είναι τα ανοιχτά μυαλά που βρίσκονται πίσω από την Paramount Vantage π.χ. η οποία έδωσε εν λευκώ εξουσιοδότηση στους Coen να κάνουν ό,τι θέλουν έστω και αν φρίκαραν που διάλεξαν τον Josh Brolin για πρωταγωνιστή. Ο οποίος τώρα, λένε, θα παίξει τον Bush στο νέο έπος του Oliver Stone. Πάντως για να τα θυμηθούμε, έχουμε και λέμε για πέρσι: The Assasination of Jesse James by the coward Robert Ford, No Country for Old Men, Michael Clayton, In the Valley of Elah, Redacted, Zodiac, There Will be Blood, Margot at the Wedding, The Darjeeling Limited, Juno, Towelhead (πρώην Nothing is Private). Δεν μου φαίνεται για σύπτωση. Βέβαια δεν είναι ακριβώς όλα ρόδινα. Αρκετές από τις παραπάνω ταινίες πάτωσαν στο box office και ήδη υπάρχει γκρίνια ιδιαίτερα όταν έχουν ξοδευτεί πολλά λεφτά (Zodiac, Jesse James). Πολλοί περιμένουν την ανταμοιβή στο Όσκαρ, άλλοι όπως ο Peter Bart στο Variety επιμένουν ότι τα στούντιο πρέπει να συνεχίζουν να κάνουν τέτοιες ταινίες γιατί αυτές αποδίδουν μακροπρόθεσμα και φτιάχνουν και το προφίλ τους. Από τα αρνητικά πάντως της χρονιάς που έφυγε ήταν η καθίζηση των ντοκιμαντέρ στα ταμεία αφού ούτε το Sicko απέδωσε τα αναμενόμενα. Ελπίζουμε το αγαπημένο είδος να ανακάμψει. Το ίδιο και το ανεξάρτητο σινεμά που φαίνεται να εξαφανίζεται κάτω από το βάρος των παραπάνω ταινιών. Έτσι είχε γίνει και με το queer cinema, βγήκε το Brokeback Mountain και πάπαλα η κάποτε αιχμή του δόρατος για το ανεξάρτητο σινεμά. Θα επιστρέψουμε σε λίγες μέρες με ό,τι ακούσαμε από Sundance μεριά…

Υ.Γ.1 Ξέχασα το Superbad!

ΥΓ.2 Το Juno μαζί με το Hallam Foe έχουν τα καλύτερα line-up τραγουδιών που ακούσαμε πέρυσι, ο θρίαμβος της μουσικής επιμέλειας.  

(Λ.Α)

Συστάσεις

 

[Empire II: ένα παράθυρο στη Νέα Υόρκη]

Ο David Bordwell (δεν χρειάζεται να πούμε ποιος είναι έτσι;) υμνεί το Empire II του Amos Poe.

www.davidbordwell.net/blog/?p=1709

Και ο Γιάννης Πετρίδης φιλοξενεί τους Your Hand in Mine (Παρασκευή 11/1) στο εκπληκτικό blog του με αφορμή το soundtrack για την ταινία του Mikio Naruse, Every Night Dreams. 

apotis4stis5.blogspot.com

Astonished

 

[Χάσαμε τον ύπνο μας και το φως μας] 

Το Atonement μπορεί να μην είναι ακριβώς μια ταινία για να παραληρείς, τουλάχιστον στο σύνολό της, αλλά δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Βασίζεται άλλωστε σε ένα φοβερό βιβλίο του Ian McEwan που όσοι έχουν διαβάσει γνωρίζουν ήδη το μεγάλο μυστικό του (εγώ ευτυχώς δεν το ήξερα). Ο σκηνοθέτης Joe Wright ωστόσο είναι νεότατος και έχει όλο το μέλλον (μαζί με το παρόν) δικό του αν κρίνουμε από τη δεύτερη επιτυχημένη μεταφορά ενός σπουδαίου βιβλίου (το άλλο ήταν το Pride and Prejudice). Αφήστε που ό,τι και να πεις άλλωστε υπήρξε πάνω από όλα τόσο τυχερός που και στις δύο ταινίες του μέχρι τώρα κυκλοφορούσε το αερικό που βλέπετε παραπάνω. Συν ότι δεν είναι και λίγο να σου υπενθυμίζουν σε ένα συγκλονιστικό τελευταίο δεκαπεντάλεπτο ότι ο προορισμός της (μεγάλης) τέχνης είναι κάποτε να διοορθώνει ό,τι η χωρίς φαντασία πραγματικότητα επιμένει να ισοπεδώνει, να καταστρέφει. Τι άλλο να ζητήσεις; Την Keira ίσως στη μεταφορά του On Chesil Beach…  

(Λ.Α)

The Whole of the Moon

 

[Moonstruck: 1969 a Space Odyssey]

Δύσκολο να πεις με τη μία σε τι ακριβώς αναφέρεται ο ευρηματικός  τίτλος In the Shadow of the Moon, του φοβερού ντοκιμαντέρ δια χειρός David Sington (πρεμιέρα πέρσι στο Sundance, διθυραμβικές κριτικές σε ΗΠΑ και Μ. Βρετανία), βασισμένου σε συνεντεύξεις μελλών των αποστολών Apollo και αποκλειστικά πρωτότυπο υλικό της Nasa. Αρχικά λες μπορεί να υπονοεί τα διάφορα «παρασκήνια» του περίφημου προγράμματος με στόχο την κατάκτηση του πιο κοντινού δορυφόρου μας. Ας μη ξεχνάμε ότι οι θεωρίες συνομωσίας αμφισβήτησαν το «γιγάντιο βήμα της ανθρωπότητας» όσο και ότι η αποστολή Apollo 13 λίγο έλλειψε να μη γυρίσει. Μπορεί να παραπέμπει στη δόξα που έκλεψε ο Neil Armstrong (αφού καθόλου τυχαία είναι ο μόνος που δεν εμφανίζεται σε αυτό τον συγκινητικό φόρο τιμής στο αμερικανικό διαστημικό πρόγραμμα) από όλους τους υπόλοιπους «κατάλληλους ανθρώπους» που πάτησαν ή περιστράφηκαν έστω, γύρω από το ανεξερεύνητο ως τότε σεληνιακό τοπίο. Ίσως να κρύβει τη γλυκιά μελαγχολία που βγαίνει από τα χείλη αυτών των απίστευτων γερόντων (θυμηθείτε τους Space Cowboys του Clint Eastwood για να πάρετε μια ιδέα) καθώς αναπολούν το βάρος από τη σκιά του μυθικού ουράνιου σώματος που την ένιωσαν πιο κοντά από όλους εμάς και θα τους συνοδεύει για πάντα. Ίσως και να μας υπενθυμίζει ότι όπως και να έχει είμαστε τυχεροί που θα συνεχίσουμε για αρκετό καιρό να ζούμε σε αυτή τη σκιά, στη μοναδική όαση της διαστημικής, έρημης γειτονιάς μας όπως  λέγεται χαρακτηριστικά κάπου.  

(Λ.Α)    

Ιστορία 52

[That was the river, this is the sea: καλή επιτυχία Αλέξη!] 

Το είχαμε υπονοήσει στον «απολογισμό» της χρονιάς (σεβόμενοι τους «κανόνες») γιατί να το κρύψουμε πια αφού ανακοινώνεται σήμερα και επίσημα. Η Ιστορία 52 πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά του Αλέξη Αλεξίου θα ταξιδέψει σε τρεις εβδομάδες στο Ρότερνταμ και μάλιστα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Μια ταινία «είδους» από ένα σκηνοθέτη που λατρεύει το φανταστικό και ορκίζεται στον Philip K. Dick. Μια παράξενη επιλογή ανάμεσα σε συνήθως πιο ξεκάθαρα «καλλιτεχνικές» («φεστιβαλικές») επιλογές όπως μας έχει συνηθίσει το κατά τα άλλα τολμηρό φεστιβάλ (για πρώτες και δεύτερες ταινίες όπως η Θεσσαλονίκη, που όλοι βρίζουν για να μην ξεχνιόμαστε). Ένα φεστιβάλ όπου η Ασία έχει σταθερά την πρωτοκαθεδρία. Τι γυρεύει λοιπόν εκεί ένας Έλληνας και κυρίως πώς βρέθηκε εκεί;  Ό,τι και να γράψει κανείς για την περιπέτειά του θα είναι λίγο (πιστέψτε μας θα μπορούσε να είναι σενάριο για μια άλλη ταινία), αλλά εξαιρετικά επαρκές και ακριβές για να καταλάβει κανείς πώς γίνονται ταινίες στη χώρα μας: πολύ δύσκολα, όπως έλεγε και ο Ιντιάνα Τζόουνς. Για την ίδια την ταινία εννοείται ότι δεν θα πούμε τίποτε παραπάνω για να μην χαλάσουμε την έκπληξη. Βολευτείτε για την ώρα με αυτά που θα βρείτε εδώ: www.tale52.gr.

(Λ.Α)

Post Christmas Depression

Για όλους εσάς  που δε μπορείτε να επανέλθετε στη πραγματικότητα.

Απλά αριστούργημα (Μ.Χ.)

http://www.youtube.com/watch?v=r1JBR9jGMYA&feature=related