Memories

[In Search of a Midnight Kiss: από τον περασμένο Νοέμβριο, σε λίγο στα θερινά]

3-2

[Rustu: Ωραίος και μοιραίος]

Και αν αποκλείστηκε τι πειράζει. Ίσως μόνο αυτούς που βλέπουν μπάλα για να κερδίζει η ομάδα τους και η χώρα τους-για τα γέλια δηλαδή. (Μαρτύρησα να βλέπω το Ελλάδα-Ρωσία και έχασα και τον Pinch). Η Τουρκία είναι η ομάδα του Euro 2008 (ο Χίτσκοκ του τουρνουά με τόσες ανατροπές) μαζί με τους αληταράδες Πορτογάλους. Καθόλου τυχαία έμειναν έξω και οι δύο. (Άντε να ελπίσουμε στη Ρωσία αύριο για παρηγοριά). Ομάδες και οι δύο που παίζουν σχεδόν χωρίς σκοπιμότητα, τα δίνουν όλα μέχρι τέλους, λογοδοτούν μόνο στο θέαμα και στις δυνάμεις τους. Για τους Γερμανούς τι να πω. Μόνο για εγχείρηση στη Γερμανία-χτύπα ξύλο-άντε και γαι κανένα ανταλλακτικό. Με τα παιχνίδια της Τουρκίας είναι που έγινε δύσκολο να βλέπω ταινίες preview τα βράδια. Τι να σου κάνουν οι ταινίες, το ελάχιστο από το συναίσθημα που έβγαλαν τα παιχίδια αυτά να είχαν τα dvd που βλέπω θα ήμουν ευτυχισμένος. Ευτυχώς η γειτονική χώρα δεν παίζει μόνο καλή μπάλα. Σκίζει και στο σινεμά, έχει και τον μέγιστο Παμούκ. Τέχνη παντού δηλαδή και ας γελάμε εμείς εδώ-με το χάλι μας. Και Δημήτρη να το κάνεις το αφιέρωμα που σκέφτεσαι, να πάρουμε το αίμα μας πίσω. Σε χαιρετώ Τουρκία!

(Λ.Α)

Tokyo Sonata

[Tokyo Sonata: όταν ο μπαμπάς δεν έλειπε από το σπίτι για δουλειές]

Η τελευταία ταινία του σπουδαίου Kiyoshi Kurosawa ξεκινά με ένα αλησμόνητο πλάνο: ένα αεράκι φυσάει σε ένα άδειο σπίτι αναστατώνοντας τις κουρτίνες, τα φύλλα κάποιας εφημερίδας. Μοιάζει με το κακό που έρχεται…Οι ταινίες του Kurosawa πάντα «χτυπούν» με αυτό τον τρόπο, ύπουλα και αθόρυβα, σε ρουφάνε ανεπαίσθητα στον κόμσο τους. Ο Kurosawa λάτρης του φανταστικού εγκαταλείπει εδώ τον αγαπημένο του φυσικό χώρο (τουλάχιστον) επιφανειακά για να συναντηθεί με το Emplois du Temps του Laurent Cante. Κατά σύμπτωση και οι δύο σκηνοθέτες είχαν φέτος ταινίες στις Κάννες. Η Σονάτα για το Τόκιο είναι λοιπόν μια ανελέητη ματιά στην πίσω αυλή του ιαπωνικού θαύματος. Στις ουρές για συσίτιο των ανέργων, στα κινητά που απολυμένα στελέχη προγραμματίζουν να χτυπούν για να πείσουν ότι ακόμη εργάζονται, για τον άδειο χρόνο που πρέπει να γεμίσει.  Μια ταινία όχι για τον ένδοξο εργαζόμενο που στην Ιαπωνία αποτέλεσε τον ήρωα για ένα ολόκληρο είδος την εποχή που μεσορανούσαν ο Ozu και ο Naruse. Εδώ ένας απολυμένος μεσήλικας μετατρέπεται σε φάντασμα (να’ το το φανταστικό), σε έναν ανύπαρκτο άνθρωπο, ένα ζωντανό-νεκρό (βλέπει άλλωστε κάποια στιγμή κυριολεκτικά τους νεκρούς) που πρέπει να σκηνοθετήσει μια ψεύτικη ζωή για να μην δει την οικογένειά του να διαλύεται έστω και αν μαθηματικά η άρνηση της πραγματικότητας οδηγεί ακριβώς σε αυτό. Ο Kurosawa σκηνοθετεί για εβδομήντα περίπου λεπτά μια από τις ταινίες της χρονιάς και μετά…πετά τη μπάλα στις κερκίδες (και υπολείπονται δυστυχώς άλλα πενήντα ως τη λήξη). Δεν έχει νόημα να πούμε εδώ το γιατί. Αξίζει να την αναζητήσετε καθώς δύσκολα θα φτάσει στα μέρη μας. Υπήρξε η αγαπημένη ταινία του Fatih Akin στις φετινές Κάννες και ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του Un Certain Regard όπου παίχτηκε, της έδωσε την ειδική μνεία. Μια από τις ευγενέστερες, ιαπωνική γαρ, «αποτυχίες» της χρονιάς που δεν λέει να βγει από το μυαλό μου…

(Λ.Α)   

Σκιες

[Ο Κομφορμίστας: η κρυφή γοητεία του φασισμού και…του σινεμά]

Διαβάζω το εξαιρετικό κείμενο του Ρούσσου Βρανά στα Νέα για την 21η Ιουνίου την ημέρα, τη μοναδική, που η σκιά μας (και όλων των αντικειμένων) γίνεται μικρότερη από ποτέ. Είναι και η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, σε φως. Μια από τις πιο όμορφες εκφράσεις άλλωστε είναι αυτή που μιλά για τις ώρες που οι σκιες μακραίνουν. Το ίδιο κείμενο συνεχίζει θυμίζοντας την περίφημη σπηλιά του Πλάτωνα όπου παγιδευμένοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τα πραγματικά αντικείμενα, αλλά μόνο τη σκια τους όπως προβάλλει στον τοίχο της σπηλιάς από τη φωτιά που καίει στη είσοδο της. Στον αριστουργηματικό Κομφορμίστα του Μπερτολούτσι (μια σχεδόν ψυχαναλυτική πραγματεία για το φασισμό) που βγαίνει στις αίθουσες ξανά αυτό το καλοκαίρι υπάρχει η ίδια συζήτηση για τη σπηλιά του Πλάτωνα από έναν καθηγητή φιλοσοφίας, μια συζήτηση που μοιάζει τόσο πολύ με το ίδιο το σινεμά. Είμαστε καταδικασμένοι και οι θεατές (ή μάλλον κυρίως εμείς) να βλέπουμε τις σκιες των πραγμάτων, αυτό είναι το σινεμά, και όχι στα αλήθεια τα πραγματικά αντικείμενα. Από την άλλη όμως αξίζει κανείς να θυμηθεί κανείς πώς μετρήθηκε το ύψος των πυραμίδων. Ο σοφός μαθηματικός της αρχαιότητας (νομίζω ο Θαλής) έστησε ένα πάσαλο και περίμενε πότε η σκια του θα γίνει ίση με τον πάσαλο. Όταν αυτό συνέβη μέτρησε με ασφάλεια τη σκια της πυραμίδας και είχε φυσικά το ύψος της.  Αυτή είναι η άλλη όψη του νομίσματος, η μαγική στιγμή της εξίσωσης. Έτσι και αλλιώς πάντως η 21η Ιουνίου είναι μια γιορτή γιατί στ’ αλήθεια τώρα ξεκινά το καλοκαίρι. Και ο Κομφορμίστας είναι μια από τις μεγάλες απολαύσεις του.

(Λ.Α)

Headless dog

[Yukie: loving the allien]

Ζενίθ

[Το καλοκαίρι με τη Μόνικα]

(εδώ η Σοφία είχε κατεβεί κάτω πλέον, το κεφάλι είναι του Πέτρου, δυστυχώς)

Εγώ, εσύ και όλοι οι γνωστοί

[ε ναι λοιπόν είμαστε όλοι, κάπου, εδώ και η Σοφία κάπου ψηλά, προφανώς]

γχιμ: Κυριακή απόγευμα στο Μπενάκη

[Your Hand in Mine, Synch08: η θέα από ψηλά]

(Όλες οι φωτό από τη Σοφία Λαμπριανίδου)

 

Love Letters

[In the Mood for Love: υψηλή ραπτική, υψηλή κριτική]

«How do you write a love letter to a movie?». Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να συνοψίσεις τι ακριβώς είναι η κριτική. Η φράση ανήκει στον πρόσφατα αδικοχαμένο και τόσο σπουδαίο Paul Arthur, κριτικό περιοδικών όπως τα Cineaste, Film Comment, μεταξύ άλλων. Το Cineaste τιμά τη μνήμη του αναδημοσιεύοντας τρία σπουδαία κείμενά του με πρώτο και καλύτερο την κριτική του για το In the Mood for Love ένα μνημειώδες, αληθινό ερωτικό γράμμα σε μια ταινία. Μια κριτική δηλαδή. Εδώ!

Τσιμπούκι [το αφιέρωμα]

[Ousmane Sembene: δεν είναι τυχαίο που η πίπα βλέπει… αριστερά]

Το κάπνιζε ο μακαρίτης μετά μανίας. Στα σοβαρά πάντως ο Ousmane Sembene από τη Σενεγάλη μας άφησε χρόνους πέρυσι (κοτσονάτος, πολύγαμος και στα 83 του παρακαλώ), αλλά ελπίζουμε να αφήσει εποχή και το Νοέμβριο αφού είναι το μεγάλο (και πλήρες όσο και δύσκολο) αφιέρωμά μας. Μαζί και μια ειδική δίγλωσση (όχι υποκριτική, ελληνικά-αγγλικά εννοούμε) έκδοση ακόμη πιο δύσκολη. Το λέμε τώρα γιατί που ξέρεις τι γίνεται, η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, άνθρωποι είμαστε…Πληροφοριακά πάντως ο Sembene είναι ο αδιαφιλονίκητος πατέρας του αφρικανικού σινεμά (εντάξει, και κάποιων παιδιών) και μια από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες αυτού που λέμε σήμερα world cinema. Ένας πιστός μαρξιστής, αλλά κυρίως ένας λαικός δημιουργός με όλη τη σημασία της λέξης. Και με εξαίρετο μουσικό γούστο, από Baba Maal μέχρι Manu Dibango. Αρκεί να μην είστε ρατσιστές δηλαδή. Περισσότερα εν καιρώ!

(Λ.Α)