Locarno

[Γουίλιαμ Φρίντκιν: απλά μαθήματα κινηματογράφου]

Ήταν αναμφισβήτητα μια από τις πιο αδιάφορες χρονιές για το μεγάλο φεστιβάλ. Το ίδιο το μεγάλο βραβείο το λέει πεντακάθαρα, το ανεκδιήγητο She, A Chinese της Ξιαολού Γκούο, μια μοδάτης Κινέζας που ζει μέσα στο hype του Λονδίνου και επιμένει να αναπαράγει κάθε γνωστό κλισέ για το «Δυτικό Όνειρο» της νέας γενιάς των συμπατριωτών της μέσα από την οδύσσεια μιας νεαρής Κινέζας που περνάει δια πυρός και σιδήρου (και άλλων πραγμάτων που δεν τολμώ να αναφέρω) μέχρι να φτάσει στο Λονδίνο και…να ξαναπεράσει τα ίδια. Η Ελλάδα έκανε το πέρασμά της από εδώ με τη μέτρια Ακαδημία Πλάτωνος του Φίλιππου Τσίτου, ένα βήμα πίσω από το ελπιδοφόρο My Sweet Home. Με ένα σενάριο που μπάζει από παντού και μια λογική κωμικής ηθογραφίας δεν μπορείς να πας και πολύ μακριά. Η ταινία χειροκροτήθηκε και άρεσε, έφυγε άλλωστε με τρία βραβεία. Αν  σας αρέσει ο Λαζόπουλος μπορεί και να γελάσετε ή να σας συγκινήσει. Κατά τη γνώμη μου πέρα από τις αδυναμίες της είναι μια ταινία που θα είχε λόγο ύπαρξης δέκα και βάλε χρόνια πριν. Όσο για το λογίδριο του Αντώνη Καφετζόπουλου ενώ παρελάμβανε το βραβείο ανδρικής ερμηνείας (είναι πολύ καλός ομολογουμένως) είναι απλά κρίμα: μια επίθεση στα λεφτά που δεν δίνονται για να γίνουν ταινίες, αλλά  δίνονται στο Φεστιβάλ (Θεσσαλονίκης) από την σκηνή ενός άλλου φεστιβάλ. Βγάλτε συμπέρασμα. Και παρακαλούμε να σταματήσει η υστερία με το θαύμα του ελληνικού σινεμά («φταίει» και ο Λάνθιμος που σάρωσε και το Σαράγιεβο) και τις άλλες μπούρδες που γεμίζουν τις σελίδες των πολιτιστικών γιατί δεν είμαστε στο Euro (το έχουμε ξαναπεί).  Αν με ρωτήσετε τι θα κρατούσα από τη φετινή χρονιά του Λοκάρνο θα απαντούσα το κινεζικό The Search και τη νέα ταινία του Χο Γιουχάν, At the End of the Daybreak που αγνοήθηκαν παντελώς. Και βέβαια τον σπουδαίο Γουίλιαμ Φρίντκιν να σολάρει όρθιος για δύο ώρες μιλώντας για σινεμά με το πάθος ενός εφήβου. Επιμελείται τώρα καρέ-καρέ την έκδοση όλων των ταινιών του σε blue ray και υπόσχεται ότι θα τα δούμε για πρώτη φορά με τα χρώματα που ο ίδιος φαντάστηκε και που το φιλμ δεν μπόρεσε να αποτυπώσει.

(Λ.Α)

Don’t you forget about me

[Breakfast Club: είμαστε πλέον ορφανοί]

Τα 80’ς συνεχίζουν να στοιχειώνουν τα όνειρά μας (ήμασταν άλλωστε εκεί). Ο John  Hughes όμως δεν υπάρχει πια, έφυγε στα 59 του. Η είδηση ήρθε με την πανσέληνο δυστυχώς. Σεβασμός, τουλάχιστον…

Κρυφό Σχολειό

[ο Γαβράς τη γλύτωσε, εδώ να δούμε]

The Secret School

Marina Gioti delves into one of the most contentious nationalist debates in Greece: the existence of illegal “secret schools” allegedly operating under the auspices of the Greek Orthodox Church during the Turkish Ottoman rule.

[Από τον κατάλογο του Φεστιβάλ του Τορόντο. Η μικρού μήκους της Μαρίνας Γιώτη προβάλλεται στο τμήμα Wavelengths στο ίδιο πρόγραμμα μαζί με πειραματικές μικρού μήκους των Γκοντάρ, Απιτσατπόνγκ Βερεσετακούλ κλπ.]