Chris Marker

[The Last Bolshevik: από το μέλλον, σε διπλό DVD]

4 (τέσσερις) ταινίες του Chris Marker για πρώτη φορά σε DVD αποκλειστικά από εδώ

Μαγεμένος

[Changeling: κόκκινη κλωστή δεμένη]

Πλησιάζοντας πλέον τα ογδόντα ο Clint Eastwood δεν έχει τίποτε να αποδείξει. Να γιατί το Changeling είναι ένα μελόδραμα όπως θα το έφτιαχναν τα στούντιο όχι το 2008, αλλά το 1928. Τόσο παλιομοδίτης, τόσο σπουδαίος σκηνοθέτης. Γεμάτο κλισέ στην επιφάνεια (η ηρωίδα σώζεται ακριβώς την τελευταία στιγμή, οι αστυνομικοί μοιάζουν βγαλμένοι από γκανγκστερικά φιλμ της δεκαετίας του ’30, η Angelina Jolie θυμίζει την Claudette Colbert η οποία καθόλου τυχαία παίρνει το Όσκαρ σε μια σκηνή της ταινίας ), με φοβερή πίκρα και θυμό (για την κάθε είδους εξουσία, αστυνομία και ψυχιατρική) στο βάθος.  Ένα σινεφιλικό παιχνίδι, εντελώς σοβαρό και σκοτεινό όμως αφού καταπιάνεται με μια ανατριχιαστική και όμως ολότελα αληθινή ιστορία που θα ζήλευαν και οι αδερφοί Γκριμ: μικρά αγόρια χαμένα στο «δάσος» θύματα ενός «κακού» δράκου. Και βέβαια ένας φόρος τιμής στο Λος Άντζελες την λαμπερή πόλη του θεάματος, την πόλη των Αγγέλων και των Δαιμόνων. Κάποιοι είχαν το θράσσος να το πουν τηλεοπτικό. Ε, που να τους καεί η TV, που έχουν χαζέψει από το Lost και τα συναφή…

(Λ.Α)

(Φιλιά απ’ το ) Liverpool

[Liverpool: ο Lisandro Alonso στα χνάρια του Καββαδία]

…είναι όντως ο Χρυσός Φοίνικας!

[The Class: ο θρίαμβος του λόγου σε μια παράλογη εποχή]

Παρά τη γκρίνια των κουρασμένων (και δικαίως) δημοσιογράφων μια εξαιρετική χρονιά για τις Κάννες έκλεισε με τις καλύτερες βραβεύσεις. Μόνο ο καιρός ήταν ο χειρότερος των τελευταίων ετών. Πάντως και το The Class και το Three Monkeys είναι μεγάλες ταινίες με όλη τη σημασία της λέξης και ο χρόνος θα δουλέψει γι αυτές. Όπως και για το The Silence of Lorna που πήρε δίκαια το σενάριο, το πιο πολύλλοκο που έγραψαν ποτέ οι φοβεροί αδερφοί Dardennes. Και πέσαμε και μέσα στις προβλέψεις. Μόνη παραφωνία, ίσως, η απουσία του Waltz with Bashir. Όσο για τον Che υπάρχει (επίσης) ο χρόνος για να εκτιμηθεί ξανά. Και του χρόνου! 

(Λ.Α)

Ο (νέος) Χρυσός Φοίνικας

[The Class: όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο]

Ο Laurent Cantet εισβάλλει πίσω από τους τοίχους ενός σχολείου στα παρισινά προάστια. Η Τάξη και οι Τάξεις, η δημοκρατία και οι ανισότητες, το σχολείο ως αρχαία αγορά, η Πολιτεία του Πλάτωνα μέσα σε μια πολυεθνική μικροκοινωνία, τα παιδιά που βράζουν στο ζουμί τους. Ένας ιδεαλιστής δάσκαλος αντιμέτωπος με ένα πολυεθνικό ακροατήριο, με την εφηβεία, τα δικά του όρια του και τα όρια ενός εκπαιδευτικού, και όχι μόνο, συστήματος. Το Half Nelson ωχριά μπροστά του. Σκεφτείτε το Etre et Avoir του Nicolas Philibert με…μεγαλύτερα παιδιά. Ο ευγενής του γαλλικού σινεμά που μας χάρισε το Ελεύθερος Ωραρίου υπογράφει μια από τις ταινίες της χρονιάς, ένα σχεδόν ντοκιμαντέρ αφού δάσκαλος και παιδιά παίζουν τους εαυτούς τους.

(Λ.Α) 

Che

[Che: η επανάσταση του πάει πολύ]

Από τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα στάση στη Νέα Υόρκη και από εκεί στα υψίπεδα της Βολιβίας. Το 240 λεπτών μινιμαλιστικό έπος είναι ο πιο αντισυμβατικός Soberbergh που θα περιμέναμε ποτέ.

 

Hunger

[Hunger: ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος]

O απεργός πείνας Bobby Sands απέναντι στην Εκκλησία. Ο θάνατος ως αυτοδιάθεση, ο κινηματογράφος ως installation δια χειρός Steve MacQueen.